Rozdział 17

Ross

Po dwóch tygodniach przywrócono mnie do pracy. Dyrektor uznał, że jednak nie było to, aż takie przewinienie, bo w sumie uczniowie byli bezpieczni. Podobno ktoś z rady pedagogicznej się za mną wstawił. Chętnie podziękowałbym tej osobie, bo pokochałem uczenie, ale nie mam pojęcia kto to był. Na pewno nie pan Eaton. Ten to by mnie w łyżce wody utopił, gdyby mógł. A Courtney... Ona też raczej nie... Pewnie sama się boi, żeby jej nie wywalili, gdyby ktoś się dowiedział, że to jej wina.

Wszedłem do pokoju nauczycielskiego. Wszystkie stare nauczycielki natychmiast przerwały ploty. Jak ja nie cierpię ludzi, którzy nie mają innego zajęcia tylko obmawiają innych. Nieustannie słyszę jak dyskutują na temat uczniów i ich rodziców. "Ten jaki leser", "Tego ojciec to pijak". Nie widzą, że to może kogoś zaboleć? Przecież to chyba nie dziecka wina, że takich ma rodziców?

Usiadłem przy stoliku, a po chwili przyłączył się do mnie Ash.

- Ross! Jak super, że wróciłeś. - poklepał mnie przyjaźnie po plecach. - Słyszałeś, że Court się zaręczyła? - spytał.

- Nie. Nie wiedziałem. - odparłem. W myślach karciłem się "Jak mogłeś tego nie wiedzieć? Jak?". W sumie przez cały ten czas "urlopu" byłem odcięty od tego co się tu działo. Zastanawiałem się nad sobą, nad tym czego w ogóle od życia chcę i w którą iść stronę.

- Teraz to dopiero Court będzie miała luksusy... - Irwin kontynuował. - Cal chce z nią zamieszkać w apartamencie na dwunastym piętrze z widokiem na plażę... Nie będzie musiała pracować... Rozglądał się już nawet za jakimś odjazdowym autkiem dla niej... Szczęściara, co? Oczywiście to wszystko po ślubie. Ciekawe tylko w jakim wyznaniu go wezmą... Jak on jest buddystą, a ona chrze... - urwał. -  Ej, Ty mnie w ogóle słuchasz, Ross?

- Tak. Tak. Ale teraz muszę już iść na zajęcia. To na razie, Ash! - rzuciłem i chciałem odejść, ale w drzwiach zderzyłem się z Courtney. - Przepraszam. - powiedziałem.

- To ja przepraszam. - szepnęła łagodnie.

- Gratulacje z powodu zaręczyn! - dodałem, starając się by zabrzmiało to szczerze i naturalnie, choć byłem pełen zazdrości, że to nie ja tylko jakiś skośnooki będzie ją miał.

- Dziękuję. - odpowiedziała.

- Macie już datę ślubu? - zapytałem.

- Czternasty kwiecień. - wyznała.

- To ponad pół roku. - szybko zliczył Ash. - A gdzie? W kościele? - dopytywał.

- Tak. Zdecydowaliśmy, że weźmiemy ślub w moim wyznaniu. - wyjaśniła.

- To może Ross i jego chórek zaśpiewaliby dla Was podczas uroczystości? – wypalił Ashton.

- To chyba nienajlepszy… - próbowałem się wykręcić.

- Oh, zrobiłbyś to dla mnie Ross? – Eaton zrobiła swoją popisową minę nr 5 ~ błagające szczenię.

- Dobra. Okay. – odpowiedziałem, choć w głębi serca myśl o tym, że będę widział ją ślubującą z innym mężczyzną przyprawiała mnie o łzy.