Rozdział 20

Ross

Pomimo, że Courtney już dziesięć minut stała przy ołtarzu, ja nie przestawałem grać pierwszego utworu. Nie mogła być moja, to i nie będzie jego. Przynajmniej tak długo jak się da.

- Panie Lynch, to już dwudziesta zwrotka… - jęczały dzieci.

– Miały być trzy… - Marie prawie zbierało się na płacz.

- Śpiewaj dalej. – zarządziłem i zacząłem wymachiwać pałką.

Spojrzałem w dół i mój wzrok spotkał się ze wzrokiem Courtney. Nie wiem czy chciała, bym już skończył czy odpowiadało jej to przedłużenie.

- Proszę pana słabo mi… - jedna z uczennic odsunęła się od mikrofonu i usiadła na ławkę. Zaraz za nią ruszyły inne dziewczyny, aby się nią zająć.

W związku z wykruszeniem się chórku postanowiłem skończyć utwór. Miałem tylko nadzieję, że kolejny tak powali Court na kolana, że będzie sama prosić, bym to ja do niej wrócił.

Courtney

Co ten Ross w ogóle wyrabia? Owszem, piosenka była piękna, ale dwadzieścia minut? To już przesada. Kiedy wreszcie skończył, ksiądz nas przywitał i rozpoczął ceremonię. Po krótkim wprowadzeniu, zaczęła się ta część, na którą wszyscy czekali.

- Proszę wszystkich o powstanie. – ogłosił kapłan. - Zebraliśmy się po to, aby połączyć węzłem małżeńskim obecnych tu Courtney i Caluma. Jeśli jest ktoś, kto jest przeciwny zawarciu tego związku niech powie teraz lub zamilknie na wieki.

Rozejrzałam się po kościele. Owszem, miałam swoje za uszami, ale nie spodziewałam się, by ktokolwiek o tym wiedział lub jeśli wiedział, by chciał mówić.

- Ja wiem! – najpierw rozległ się głos, a dopiero po chwili zobaczyłam kto to powiedział. – Kocham Cię Courtney. I wiem, że Ty mnie też. – Ross zbiegł po schodach, zostawiając zaskoczonych uczniów na chórku. – Kocham Cię. – powtórzył jeszcze śmielej.

Rozdział 19

Ashton

- Calum! Wyłaź już z tej toalety, bo spóźnisz się na swój ślub! – krzyczałem, stukając od dziesięciu minut do drzwi. Pewnie się zestresował tym wszystkim i teraz ma rozwolnienie. No i na co mu był ten ślub? To tylko niepotrzebny stres. A ja jako jego świadek muszę przecież dbać o to by jakoś w kawałku do kościoła dojechał. Courtney by chyba nam obu głowy ukręciła, jeśli by ją przed ołtarzem wystawił. – No idziesz już!? – krzyknąłem jeszcze raz. Po chwili zmarnowany skośnooki pojawił się w drzwiach. – Proszę. – podałem mu chusteczkę, by obtarł usta. Kiwnął głową w podziękowaniu. Nie wiem tylko co mu bardziej zaszkodziło. Czy to wina stresu czy wypitego wczoraj w ogromnych ilościach alkoholu. Raczej to pierwsze. Od czystej wódki chyba by się tak nie pochorował. Z resztą wieczór kawalerski ma się raz w życiu.

Szybko doprowadziłem kumpla do w miarę względnego stanu i zawiozłem do kościoła na ostatnią chwilę. Courtney w białej sukience i różowym futerku czekała już przed budynkiem.

- No jesteś! – podbiegła do ukochanego. – Co tak długo? – spojrzała na mnie z wyrzutem.

- Calum źle się poczuł. – wyjaśniłem.

- Biedactwo…  - pogłaskała go po poliku. - Już w porządku Misiu? – spytała. Chłopak uśmiechnął się szeroko. Zapewne  w ogóle nie zrozumiał o co go pytała.

- Czas już wejść do kościoła. – powiedział pan Eaton, który cały ten czas stał za córką. – Courtney, słoneczko. – podał jej ramię, które ona delikatnie uchwyciła. – Ty Calum, musisz czekać na nią przy ołtarzu. – zwrócił się do przyszłego zięcia. Skośnooki stał jak gapa i nie miał zamiaru się ruszyć. Widziałem, że poczciwy Steavi powoli traci już na niego wszelką cierpliwość. Pewnie wolałby normalnego, amerykańskiego zięcia, a nie taką ciotę, co po kielichu czystej zasypia pod stołem.

- Ja go zaprowadzę. – powiedziałem i wciągnąłem Hooda do kościoła.

Savannah

Courtney prowadzona przez tatę powoli szła po czerwonym dywanie, wprost pod ołtarz. Oh jakie to piękne… Też chciałabym kiedyś wziąć taki ślub. Tylko z kim? Rozejrzałam się po kościele w poszukiwaniu moich znajomych. W pierwszej ławce siedział Micheal z Lukem. Od kiedy to oni tacy grzeczni się zrobili? Myślałam, że w ogóle nie wiedzą co to kościół. Tuż za nimi siedziała jakaś grupka osób, pewnie to ktoś od Caluma. Ale zaraz, zaraz… Rozpoznaję tego chłopaka.

- Courtney! To ten blondasek! Ten co Ci opowiadałam, że nie wzięłam numeru! – krzyknęłam i wskazałam na niego palcem.

Eaton odwróciła się w moim kierunku i kiwnięciem głowy przeprosiła księdza za zakłócenie uroczystości.

- O co chodzi, Vanni? – spytała. – To tylko brat Rossa. Często przychodził do szkoły z kanapkami dla niego. Pogadasz z nim kiedy już wyjdziemy. – rzuciła wyraźnie podirytowana. – Proszę zaczynać. – zwróciła się do księdza.

Uroczystość dopiero co miała się rozpocząć, a ja już marzyłam by się skończyła i bym wreszcie porozmawiała z tym ciachem.

--------------------------

Witajcie serdecznie!

Ten czas tak szybko leci...

Ślub Courtney - już drugi tydzień trwa, a do końca kolejne dwa (+ Epilog) ;)
Rysunek by Rikeroholic specjalnie dla Was!

W piątek (19.08.) wystartował mój nowy blog - 'Dónde está Alex?'. Zapraszam do czytania.
Pozdrowionka i do wtorku <3

Rozdział 18

Courtney

Czas do ślubu minął bardzo szybko. Vanni cały czas pomagała mi w przygotowaniach. Niesamowicie cieszyła się, że wybrałam ją na świadkową, ale jednocześnie było jej przykro, że nie zabiorę jej do nowego domu.

- Naprawdę musisz zamieszkać po ślubie z tym skośnookim? – spytała, układając mi włosy.

- Oh, Vanni… Przecież to będzie mój mąż. – odpowiedziałam. – Ale możesz nas często odwiedzać. – dodałam, choć powinnam jeszcze postawić przy tej wypowiedzi gwiazdkę ~ niezbyt często.

- Court jesteś kochana! – przytuliła mnie. Chyba na to liczyła.

- A jak tam twoje poszukiwanie pracy? – zapytałam.

- Praca? Mam już coś na oku. – powiedziała, ale po jej minie zorientowałam się, że kłamie. Ma coś na oku już od pięciu lat… - I gotowe. Zobacz jaka jesteś śliczna. – przysunęła bliżej lustro.

- Dziękuję. – uściskałam ją. Fryzura, makijaż, sukienka… Wszystko mi się bardzo podobało. Tylko czy jestem pewna, że chcę tego ślubu?

Ross

Zgodnie z obietnicą szykowałem się do występu na ślubie Courtney.

- Aaa proszę pana… - jeden z uczniów podbiegł do mnie. – A ta piosenka to będzie na wejście czy później? – wskazał na tekst.

- Po środku. Jak ksiądz będzie zbierał na tacę. – wyjaśniłem. – Chyba Ci się te teksty pomieszały. Poukładam je. – wziąłem od niego teczkę i zacząłem układać kartki w odpowiedniej kolejności.

- Oh, zdążyłyśmy! – matka jednej z uczennic zaparkowała tuż przy schodach kościoła.  – Wysiadaj Marie. – strofowała córkę. – Dzień dobry panie Lynch. Cóż za wspaniała pogoda na ślub. – zagadnęła. – Kiedy ja brałam ślub z ojcem Marie padał grad… Okropna pogoda. Ale tyle czasu już jesteśmy udanym małżeństwem.

- To się cieszę. – odezwałem się po chwili. – Oby panna Eaton była równie szczęśliwa. – dodałem. – Uwaga chórek! – krzyknąłem. – Wszyscy są? To proszę do kościoła. Zdążymy jeszcze zrobić próbę. – wszedłem do kościoła, a dzieci wciąż stały na dworze.

- E! Nie słyszeliście co pan Lynch do Was mówi!? – wrzasnął mój brat Riker, który specjalnie przyszedł, aby mi pomóc rozstawić mikrofony. Ku mojemu zdziwieniu cała grupa bez ociągania zjawiła się w środku. Rik to do prawdy ma zdolności pedagogiczne.

Ćwiczyliśmy piosenki, a pani Holker non stop poprawiała kołnierzyk przy sukience córki, rozpraszając przy tym pozostałych.

- Może już pani usiąść na dole? – zaproponowałem grzecznie.

- Ale tu jej tak trochę odstaje… - zaczęła się tłumaczyć. – Te szkolne stroje są totalnie do niczego.

- Nie było dyrektora stać na inne. – powiedziałem.

- To wcale dużo nie kosztuje, a znacznie lepiej by wyglądało. Jakby tu trochę podciąć, rękawy zrobić inne… - szczypała córkę jak manekina.

- Auć. Mamo. Pan Lynch ma rację. Idź już usiądź na dół. – szepnęła Marie.

Matka zdążyła ją jeszcze piętnaście razy przeczesać, cztery razy poprawić sukienkę i trzy razy pocałować, a następnie poszła. Biedna dziewczynka. Przy takiej mamie to ona szybko się nie usamodzielni. A mówi to dorosły facet, któremu siostra nadal gotuje obiadki, a brat przynosi do pracy kanapki.

Rozdział 17

Ross

Po dwóch tygodniach przywrócono mnie do pracy. Dyrektor uznał, że jednak nie było to, aż takie przewinienie, bo w sumie uczniowie byli bezpieczni. Podobno ktoś z rady pedagogicznej się za mną wstawił. Chętnie podziękowałbym tej osobie, bo pokochałem uczenie, ale nie mam pojęcia kto to był. Na pewno nie pan Eaton. Ten to by mnie w łyżce wody utopił, gdyby mógł. A Courtney... Ona też raczej nie... Pewnie sama się boi, żeby jej nie wywalili, gdyby ktoś się dowiedział, że to jej wina.

Wszedłem do pokoju nauczycielskiego. Wszystkie stare nauczycielki natychmiast przerwały ploty. Jak ja nie cierpię ludzi, którzy nie mają innego zajęcia tylko obmawiają innych. Nieustannie słyszę jak dyskutują na temat uczniów i ich rodziców. "Ten jaki leser", "Tego ojciec to pijak". Nie widzą, że to może kogoś zaboleć? Przecież to chyba nie dziecka wina, że takich ma rodziców?

Usiadłem przy stoliku, a po chwili przyłączył się do mnie Ash.

- Ross! Jak super, że wróciłeś. - poklepał mnie przyjaźnie po plecach. - Słyszałeś, że Court się zaręczyła? - spytał.

- Nie. Nie wiedziałem. - odparłem. W myślach karciłem się "Jak mogłeś tego nie wiedzieć? Jak?". W sumie przez cały ten czas "urlopu" byłem odcięty od tego co się tu działo. Zastanawiałem się nad sobą, nad tym czego w ogóle od życia chcę i w którą iść stronę.

- Teraz to dopiero Court będzie miała luksusy... - Irwin kontynuował. - Cal chce z nią zamieszkać w apartamencie na dwunastym piętrze z widokiem na plażę... Nie będzie musiała pracować... Rozglądał się już nawet za jakimś odjazdowym autkiem dla niej... Szczęściara, co? Oczywiście to wszystko po ślubie. Ciekawe tylko w jakim wyznaniu go wezmą... Jak on jest buddystą, a ona chrze... - urwał. -  Ej, Ty mnie w ogóle słuchasz, Ross?

- Tak. Tak. Ale teraz muszę już iść na zajęcia. To na razie, Ash! - rzuciłem i chciałem odejść, ale w drzwiach zderzyłem się z Courtney. - Przepraszam. - powiedziałem.

- To ja przepraszam. - szepnęła łagodnie.

- Gratulacje z powodu zaręczyn! - dodałem, starając się by zabrzmiało to szczerze i naturalnie, choć byłem pełen zazdrości, że to nie ja tylko jakiś skośnooki będzie ją miał.

- Dziękuję. - odpowiedziała.

- Macie już datę ślubu? - zapytałem.

- Czternasty kwiecień. - wyznała.

- To ponad pół roku. - szybko zliczył Ash. - A gdzie? W kościele? - dopytywał.

- Tak. Zdecydowaliśmy, że weźmiemy ślub w moim wyznaniu. - wyjaśniła.

- To może Ross i jego chórek zaśpiewaliby dla Was podczas uroczystości? – wypalił Ashton.

- To chyba nienajlepszy… - próbowałem się wykręcić.

- Oh, zrobiłbyś to dla mnie Ross? – Eaton zrobiła swoją popisową minę nr 5 ~ błagające szczenię.

- Dobra. Okay. – odpowiedziałem, choć w głębi serca myśl o tym, że będę widział ją ślubującą z innym mężczyzną przyprawiała mnie o łzy.

Rozdział 16

Courtney

Od wycieczki minęły już trzy dni. W szkole nie mówi się o niczym innym tylko o tej sytuacji z Rossem. W sumie to trochę żal mi go. Kto by pomyślał, że przez jeden taki żart może prawie stracić pracę. Położyłam na stole w pokoju nauczycielskim kanapki i wyjęłam z szafki kubek by zrobić sobie herbatę.

- O Court. Na dworze czeka jakiś skośnooki i chyba chce z Tobą gadać. - oznajmiła moja koleżanka Diane.

- To mój chłopak. - odpowiedziałam - Dzięki. - rzuciłam i wyszłam zobaczyć co tak nagłego się stało, że przyjechał do mojej pracy.

Kiedy wyszłam przed budynek ujrzałam pełno balonów, serpentyn, kwiatów i stojącego na środku Cala z pluszowym misiem i bombonierką. Chłopak padł na kolana i nie musiał nic mówić i tak wiedziałam, że to oświadczyny. Mnóstwo uczniów zebrało się na boisku, a pozostali wyglądali z okien. Hood wpatrywał się mi prosto w oczy,  jakby czekając aż coś odpowiem.

- Dobra, okay. Wyjdę za Ciebie. Tylko nie rób tu scen. Uczniowie patrzą. - pociągnęłam go, aby wstał. Chyba nic nie zrozumiał, bo nadal klęczał. Taki jest niestety minus związku z obcokrajowcem. Nie zawsze wie co do niego mówisz. Westchnęłam głęboko. - Tak. Powiedziałam TAK. - wyartykułowałam mu to z największą cierpliwością na jaką się zdobyłam. Tym razem dotarło, bo ukochany natychmiast założył mi na palec pierścionek, wcisnął do rąk pluszaka i wszystko to co przyniósł. Pocałowaliśmy się. Zewsząd rozniosły się oklaski, więc przypomniałam sobie, że nie jesteśmy sami. - Muszę wracać na lekcje. - oznajmiłam mu ze smutkiem. - Ale może wieczorem pójdziemy coś zjeść. - dodałam. Chłopak pokiwał radośnie głową i zaczął coś mówić, ale go nie zrozumiałam. Serio, jak tak dalej pójdzie i nikt go nie nauczy choćby podstaw języka to naszym małżeństwie będzie potrzebna jeszcze trzecia osoba... Tłumacz.

Weszłam do pokoju nauczycielskiego, gdzie Ash siedział przy stoliku i sprawdzał kartkówki.

- O! Śliczne kwiatki! - podniósł głowę i zwrócił uwagę na bukiet, który wstawiałam do wazonu. - Ten Calum to zna się na rzeczy. Też bym chciał by mi się kiedyś ktoś tak oświadczył. - westchnął.

- Co!? To chyba Ty musisz się komuś oświadczyć. - odpowiedziałam, ale widząc minę Irwina przestałam drążyć temat i zajęłam się pracą.

Godziny mijały mi strasznie powoli... Ale przynajmniej temat moich zaręczyn przyćmił zupełnie sprawę z Rossem. Ciekawe co on by powiedział, gdyby widział to co wszyscy rano. Czy by mi pogratulował? A może byłby zazdrosny? Wróciłam do domu, gdzie Vanni jak zwykle leżała na kanapie.

- Hej! - krzyknęła do mnie, wisząc głową w dół. - A co to za okazja?  - wskazała na prezenty od Cala.

- Zaręczyłam się. - odpowiedziałam, przysuwając bliżej niej rękę z pierścionkiem.

- Jaki klejnot... To chyba diament. - zachwycała się. - Ale z tego Rossa odpowiedzialny gość! Raz się przespaliście, a on już... Czekaj, czekaj... Wpadliście? - wypaliła.

- Nie... Znaczy się... - zaczęłam się tłumaczyć.  - To nie Ross się oświadczył. Tylko Calum. - wyjaśniłam.

- Aaaaa. - Latimer usiadła w normalnej pozycji i popatrzyła na mnie. - I zgodziłaś się? Przecież wszyscy wiedzą, że go nie kochasz i że podoba Ci się Lynch. - rzuciła, a następnie podniosła z podłogi kawałek chipsa, dmuchnęła na niego, żeby oczyścić go z kurzu i zjadła. Nie wiem co mnie bardziej oburzyło. To jej niechlujstwo czy insynuacje...